Ο Ευάγγελος Γανωτής, γιος του ξυλοδέτη Ιωάννη Γανωτή και της Μαρίας, γεννήθηκε στο Μονόδρυ της Εύβοιας το 1949. Εργάστηκε ως χειριστής (1970-1977).

Πρωτοήρθα 21 χρονών, μόλις απολύθηκα από φαντάρος κι έμεινα 8 χρόνια. Από το ’70 μέχρι το ’77 το καλοκαίρι. Δούλευα στα Μεταλλεία σαν χειριστής. Μ’ έμαθε ο πατέρας σου, ο Παναγιώτης ο Λοΐζος ο «Λωλάδας». Στον Ηλία τον Ντρουφάκο και στον πατέρα σου το χρωστάω που με έμαθε. Το πείραγμα ήταν το φαΐ του. Με έλεγε «Γραβατάκια» γιατί πήγαινα καλοντυμένος στη δουλειά εγώ, και «Φούρια» γιατί έτρεχα… Είχα μείνει στα Μεταλλεία πρώτα και μετά έμεινα στη Χώρα. Μετά, όταν παντρεύτηκα, ξαναγύρισα στα Μεταλλεία και μείναμε στα σπίτια της Εταιρείας.
Δούλεψα χειριστής σε φορτωτές και μπολντόζα, κλαρκ, όλ’ αυτά, και στο Λούλο που σπρώχναμε το μετάλλευμα στο καράβι, και έξω στις γαλαρίες που φορτώναμε το μετάλλευμα για να πάει στο Πλυντήριο. Άλλοι χειριστές ήτανε: ο αδερφός μου ο Θεόφιλος, ο Παναγιώτης ο Τσιριγώτης, ο Βαγγέλης ο Γανωτής ο ξάδερφος, ο Πέτρος ο Χανιώτης ο «Ψύλλος», και μετά έγινε κι ο Μιχάλης ο Σαμοθράκης. 4-5 ήμασταν.
Λεφτά καλά παίρναμε. Καλοπληρωμένοι ήμασταν. Όταν δούλευα εγώ παίρναμε τρεις-τέσσερεις χιλιάδες, εξαρτάται, γιατί δουλεύαμε και υπερωρίες. Τρεις-τέσσερεις χιλιάδες ήταν το λιγότερο. Την εποχή εκείνη ήταν πολλά λεφτά! Τόσο μεροκάματο δεν έπαιρνες πουθενά αλλού. Και τα λεφτά τα παίρναμε στην ώρα μας. Δεν μας καθυστερούσανε ποτέ.
Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ ωραία. Ήταν πιο αγνός ο κόσμος τότε. Ήταν καλύτερη η Μύκονος τότε, η παλιά Μύκονος… Ήταν πιο φτωχή τότε. Ζούσανε μόνο από τα Μεταλλεία. Τότε δεν υπήρχε πολύς Τουρισμός. Τα Μεταλλεία κάνανε καλό στο νησί, γιατί δουλεύανε και ντόπιοι Μυκονιάτες εδώ, και είχαν έρθει και πολύς κόσμος απόξω, από τα άλλα μέρη της Ελλάδας.

[συνέντευξη-ηχογράφηση: Δ. Λοΐζου, 30-05-2016]